روزنامه نیویورک تایمز در گزارش خود نوشت: تصمیم نروژ، اسپانیا و ایرلند برای به رسمیت شناختن کشور مستقل فلسطینی جدیدترین گام در عدم پذیرش دولت راست افراطی فعلی اسرائیل است که در عین حال که از جهان می‌خواهد، اجازه دهد حماس را در غزه نابود کند و از کار روی آینده‌ای جدید با فلسطینی‌های غیر حماس خودداری می‌کند.
این روزنامه با اشاره به اینکه «بیش از ۱۴۰ کشور و واتیکان حق فلسطینیان را برای داشتن کشوری در کرانه باختری، غزه و بیت المقدس شرقی به رسمیت شناخته‌اند» افزود: با این حال، آنچه در مورد این اقدام اخیر قابل توجه است، این است که کشورهای عمده اروپای غربی و ایالات متحده که تاکنون استدلال می‌کردند ابتدا صلح باید بین دو طرف برقرار شود، حالا دیگر تاکیدی بر آن ندارند.
نیویورک تایمز نوشت: «اکنون این سوال مطرح است که آیا این به رسمیت شناختن یک کشور فلسطینی مستقل با مرزهای نامشخص به راه‌حلی پایدار منجر خواهد شد – صلح واقعی بین دو دولت برای دو جامعه یهودیان و فلسطینی‌ها؟ جواب، بله یا خیر است.
یوهنان پلسنر، رئیس مؤسسه دموکراسی اسرائیل معتقد است که در کوتاه مدت، این به رسمیت شناختن دیپلماتیک از سوی کشورهای دموکراتیک، افکار عمومی اسرائیل را تحریک نخواهد کرد. وی گفت: اروپایی‌ها پس از حمله هفت اکتبر حماس بدون اشاره به غیرنظامی شدن آن یا هرگونه تعهدی از جانب فلسطینی‌ها برای رد حماس، به اسرائیل می‌گویند که باید کشور فلسطین را بپذیرد و این از سوی اکثریت خاموش اسرائیل رد خواهد شد.
اما در درازمدت، دقیقاً این نوع شوک‌های دیپلماتیک است که در نهایت می‌تواند رهبران اپوزیسیون اسرائیل را از جذبه بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل برهاند و آنها شروع به درخواست برای تشکیل دو کشور با شرایطی کنند که نتانیاهو حاضر است با آن کنار بیاید. در حال حاضر می‌توان نشانه‌هایی از این تغییر را مشاهده کرد.»
به نوشته این رسانه آمریکایی، و اگر این اتفاق نیفتد، اسرائیل به سوی دنیایی از آسیب پیش می‌رود. کریگ چارنی، یک ناظر انتخاباتی که در دهه ۱۹۹۰ یکی از اعضای تیم نظرسنجی نلسون ماندلا بود، در این باره گفت: اگر اسرائیل مسیر خود را تغییر ندهد، این به رسمیت شناختن فلسطین توسط کشورهای اروپایی همچون بادی است که به طوفان تبدیل خواهد شد.
او همچنین خاطرنشان کرد که انزوای رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی نیز با یک تحریم داوطلبانه تسلیحات در دهه ۱۹۶۰ آغاز شد که پس از قیام سووتو در دهه ۱۹۷۰ به یک تحریم رسمی تسلیحاتی سازمان ملل تبدیل شد و در نهایت به یک هدف محبوب در دانشگاه‌ها درآمد. سپس در اتاق‌های هیات مدیره در اوایل دهه ۱۹۸۰ و اواسط دهه ۱۹۸۰ به یک تحریم اقتصادی، نظامی و مسافرتی گسترده‌تر تبدیل شد تا اینکه دو رهبر بزرگ، یعنی نلسون ماندلا و فردریک ویلِم دِ-کلرک سرانجام ظهور کردند تا به آپارتاید پایان دهند. وی افزود: اما این سفر بسیار دردناکی بود.
